‘Ellie, the admiral was obsessed with making a key… Some sort of alien device. A machine. I think that she believed it controlled the markers? She wanted to turn it off…’
Let op: Deze review bevat spoilers voor Dead Space 1 en 2.
Het verliezen van je vriendin, door haar geest worden lastig gevallen en het overleven van twee gruwelijke alien invasies heeft zijn tol geëist op ingenieur Isaac Clarke. Toch is hij in Dead Space 3 weer van de partij om, bewapend met zijn plasma cutter, aan de slag te gaan. Maar niet voordat religieuze nutcases met een doodswens de controle van de Aardse overheid overnemen en zich hebben voorgenomen een kogel door je hoofd heen te jagen. Oh boy…
Kort gezegd zou je kunnen stellen dat de afgelopen jaren niet de beste zijn geweest voor Isaac. Hier bovenop komt dat zijn nieuwe vriendin Ellie (de tweede hoofdpersoon uit Dead Space 2) hem heeft verlaten en vervolgens vermist is geraakt in een zoektocht naar de Markers, de mysterieuze beelden welke de aliens – de Necromorphs – aantrekken. Onder militaire escorte verlaat Isaac zijn appartement waarna hij al snel kennismaakt met een nieuwe vijand: Unitology soldaten. Al snel leidt het verhaal je naar de ijsplaneet Tau Volantis waar zich de hoofdmarker bevindt welke uitgeschakeld dient te worden om de oneindige stroom aan Necromorphs te stoppen en de mensheid van de ondergang te redden.
Vanaf dit punt zal het verhaal zich verder ontvouwen met de plotwendingen, sommige voorspelbaar, andere totaal niet. Hoewel Dead Space 3 flink wat vragen beantwoord, roept het ook steeds weer nieuwe op en blijven andere onbeantwoord. Hoewel dit niet perse een slecht iets hoeft te zijn, vooral niet wanneer je een vervolg verwacht, mag de speler bij een derde deel van een spel ondertussen wel wat meer antwoorden krijgen en wat minder vragen. Dit alles is het resultaat van de bekende strategie van Electronic Arts om een goede franchise zoveel mogelijk te willen uitmelken in plaats van deze met een goed verhaal en een spectaculaire knal te beëindigen.
Nieuw in Dead Space 3 is de optie het spel samen met een vriend te spelen. Eén persoon neemt dan de rol van hoofdpersoon Isaac Clarke op zich en de tweede persoon de rol van EarthGov soldaat John Carver. Een probleem wat zich hierbij al meteen voortdoet is dat je verplicht bent Dead Space 3 op Origin te spelen, waar de vorige twee delen nog op Steam speelbaar waren. Misschien dat ik geen stereotype PC gamer ben, aangezien ik tot voor Dead Space 3 geen Origin account had en niets met deze Steam kloon te maken wou hebben, maar toch vermoed ik niet de enige gamer te zijn. Zonder een gevulde vriendenlijst ben je, om coop te kunnen spelen, aangewezen op willekeurige mensen van het internet, en laat ik hier nou geen goede ervaringen mee hebben bij andere spellen. Gelukkig heb ik het tot dusver in Dead Space 3 getroffen, maar aan te raden is om dit spel eerst alleen te spelen, mocht je enige interesse hebben het plot te willen volgen. Wil je daarentegen zoveel en zo snel mogelijk knallen zonder teveel na te denken, dan zal coop helemaal je ding zijn.
Maar, hoe zit het met de coop functie zelf? Coop in Dead Space 3 is, als je je eenmaal om Origin heen hebt gezet, prima geïmplementeerd. Je start je spel (je begint feitelijk een tweepersoons server), wacht op een persoon, en gaat aan het spelen. De laadtijden zijn nauwelijks langer dan wanneer je singleplayer speelt en het spel zorgt ervoor dat je elkaar niet voor de voeten loopt. Dwaal je te ver af of blokkeer je de weg van je coop partner, dan wordt je er netjes via een on screen melding over geïnformeerd. Wel kan gezegd worden dat de combat opeens een stuk makkelijker wordt met iemand die je rugdekking geeft. Dit is relatief simpel te verhelpen door coop op een hogere moeilijkheidsgraad te spelen.
Naast makkelijkere gevechten heeft coop nog andere voordelen. Zo zijn de cutscenes met een coop partner vrijwel altijd gedetailleerder en krijg je meer achtergrondinformatie over het plot, evenals over de karakters Isaac en John. Door wederzijdse opmerkingen (zowel irritatie als sarcasme) is er zelfs te spreken van een chemie tussen de twee karakters die je, als je alleen speelt, zal missen. Toch is Dead Space 3 in je uppie prima te spelen en bovendien zonder rugdekking een stuk spannender. Eén duidelijk nadeel aan de singleplayer campagne ten opzichte van coop is dat in sommige cutscenes John Carver een zeer belangrijke rol heeft. In deze cutscenes zal hij dan ook altijd aanwezig zijn. Voor en na de cutscenes is hij echter nergens te vinden. Dit zal resulteren in flink wat cutscenes waarbij je, alleen, als Isaac, rugsteun door een doorgewinterde marinier wordt beloofd waarna deze, in singleplayer, nergens te vinden zal zijn. De Necromorphs daarentegen weten je prima te vinden. Niet alleen is dit net voor of net na intensieve combat een punt van frustratie, ook breekt het het verhaal op. Magisch verschijnende en verdwijnende mensen zijn, zelfs in een sci-fi spel, ongeloofwaardig.
Zoals al aangegeven in het vorige kopje is de gameplay behoorlijk actiegericht. Ik heb het argument al gehoord dat Dead Space 3 eigenlijk geen Dead Space is, maar meer een shooter. Hoewel ik het hier niet helemaal mee eens ben, kan ik me er wel in vinden. Dead Space 3 is een shooter waarvan de monsters, vaak plots verschijnend om hoekjes en uit ventilatieschachten, je soms kippenvel geven. Dit in tegenstelling van het eerste deel waar je minder monsters had, die taaier waren, er minder munitie was en de eenzaamheid en omgeving je strontnerveus konden maken. Hoewel ik niet met spoilers voor het eerste deel wil gaan strooien, schiet één van de latere hoofdstukken met alle opgezette lijken, kaarsen en je zingende vriendin echoënd door de ventilatieschachten me te binnen. Deel twee was al meer actiegericht, maar ook hier was het veelal de omgeving en de dementieaanvallen die met je hoofd konden spelen. In het derde deel is alleen de spanning van de constante aanval overgebleven en dit is enorm jammer. Maar om nou te zeggen dat het hierom geen Dead Space meer is? Nee; het spel is misschien minder zenuwslopend maar alle overige ingrediënten (Isaac Clarke, gestrande ruimteschepen, bizarre religies en haar volgelingen, Markers en Necromorphs) maken het nogal altijd Dead Space, maar wel één die qua spelervaring de minste van de drie is.
Een nieuwe feature is de mogelijkheid of zelf je eigen wapens te maken. Dit klinkt misschien leuk, alleen een groot probleem hierbij is dat het relatief duur is om een wapen te maken. Combineer dit met gebrekkige uitleg over wat ieder wapendeel doet voordat je het monteert en je loopt het risico dat je een wapen maakt wat helemaal niet is wat je wilt of in gedachten had. De simpele toevoeging van een preview knop met een simpele testfunctie had dit al meteen opgelost. Deze knop is er echter niet en dus de enige manier om erachter te komen is door het te bouwen en door schade en schande wijs te worden. Dit is erg jammer, want het had zeker een waardevolle toevoeging kunnen zijn. Let wel: het is mogelijk om gemaakte wapens weer te ontmantelen en je resources terug te krijgen, zodoende kun je een wapen testen. Alleen betekend dit wel dat je een wapen moet maken, een alien zoeken, het wapen testen en eventueel weer demonteren en alles opnieuw beginnen om een ander wapen te maken. Zo wordt weapon crafting een bijzonder lang en irritant proces waar niemand op zit te wachten. Een alternatief hiervoor is het gebruiken van blueprints: plannen voor kant en klare wapens. Leuk, maar ook hier is hetzelfde van toepassing: je ziet een plaatje van het eindresultaat met een korte beschrijving, maar door het te bouwen en te testen kom je er pas achter of het is wat je zoekt. Erg frustrerend.
Valt er verder nog iets te zeggen over de gameplay? Ja; hoewel de gameplay zeker vermakelijk genoeg is om er zo’n twintig uur in te steken (grofweg zo lang heb ik over mijn eerste playthrough gedaan, waarmee het de langste Dead Space is van de drie), zal je op een gegeven moment toch patronen gaan herkennen. Altijd staat Isaac er alleen voor (of samen met John Carver, maar nooit met meer) ondanks het feit dat er vaak meerdere mensen aanwezig zijn. Altijd overleeft alleen de ongetrainde Isaac alles met zijn geïmproviseerde wapens en sterven beter bewapende en getrainde teams. Sommige van de optionele missies lijken bovendien ook erg op elkaar, iets wat je steeds verder in het spel wellicht zal weerhouden om een optionele missie aan te nemen, hoewel de beloning hiervoor altijd goed is. Al met al is de gameplay dus minder dan de vorige delen maar nog altijd goed genoeg om terug te blijven komen.
Vastgesteld dat Dead Space 3 dus minder vermakelijk is dan zijn twee voorgangers maar nog altijd leuk om te spelen, is de vraag of dit is doorgetrokken naar andere afdelingen, zoals de graphics. Kort gezegd: helaas wel. Dead Space 3 wijkt flink af van de vorige twee delen door een groot delen van het verhaal zich te laten afspelen op een bevroren planeet. Dit lijkt in eerste instantie een interessante afwisseling, tot je bedenkt waarom er eigenlijk zo weinig mensen op vakantie gaan naar Antarctica: al dat witte sneeuw en ijs is helemaal niet zo interessant om naar te kijken. Simpel gezegd: Tau Volantis is een leuke afwisseling, maar het had allemaal wel een stuk korter gemogen of een stuk gedetailleerder. Ook de andere omgevingen van het spel zijn grafisch niet zo interessant als het zou kunnen zijn. Het stuk stad en de paar ruimteschepen die je bezoekt zijn, hoewel nog best mooi en gedetailleerd, inferieur aan vooral die uit Dead Space 2. Of dit nou komt door een gebrek aan inspiratie of door technische tekortkomingen van vooral de consoles (waarvoor dit spel in eerste instantie is gemaakt), is de vraag. Met deel 2 in mijn achterhoofd durf ik echter te zeggen dat, hoewel de huidige generatie consoles technisch flink achterloopt op de huidige generatie PC hardware, dat de bottleneck niet mag zijn wanneer ze Dead Space 2 zo goed konden draaien. Simpelweg gezegd: Visceral heeft op creatief vlak bij Dead Space 3 niet zijn beste werk afgeleverd.
Hiermee zijn we er echter nog niet. Dead Space 2 introduceerde een aantal cinematische events die je het gevoel gaven alsof je midden in een actiefilm zat. Dead Space 3 heeft zo nu en dan ook zo’n event, maar, op het eindgevecht na, komen deze nergens in de buurt van, bijvoorbeeld, de tram-sequence uit deel 2. Dit is erg jammer, wat hoewel dit soort events vaak niks meer zijn dan quicktime events, geven ze mij als gamer toch een kick. Door deze te verminderen, te verkorten en minder spectaculair te maken kan ik een gevoel van teleurstelling op dit vlak toch niet onderdrukken. Maakt het eindgevecht flink wat goed? Nou, het maakt zeer zeker wat goed, maar niet alles. Het was een idee geweest om het spel drie of vier hoofdstukken korter te maken (het zijn er nu maar liefst 19) maar wel wat spectaculairder.
Net als de vorige twee delen is het geluid van goede kwaliteit. Vooral de voice acting springt er wederom bovenuit en het is duidelijk dat er flink wat geld in is gestoken. Dit is erg fijn voor je oren en maakt het verhaal net wat fijner om te volgen. Voor de rest van het geluid geldt dat de kwaliteit ook hier hoog is. Wel is het zo dat in de vorige twee delen geluid veel werd gebruikt om spanning op te bouwen. Dit vooral in de vorm van omgevingsgeluiden. Dit is nog steeds zo, maar wel is dit veel minder toegepast. Veel van de omgevingen zijn al tweehonderd jaar verlaten, dus het is niet zonder reden, maar het neemt niet weg dat hierdoor Dead Space 3 je, op audio vlak, minder snel naar binnen trekt. En de soundtrack? Die is wederom van goede kwaliteit maar nergens springt deze eruit. Geen deel van de soundtrack blijft in mijn hoofd hangen en als er eigenlijk iets aan op te merken is, is dat deze, in vergelijking met de vorige twee delen, mij iets te bombastisch is.
Het vermelden van DLC in een review is, wat mij betreft, zo kort na release discutabel. Toch heeft Dead Space 3 al sinds launch toegang tot een aardige hoeveelheid DLC, vandaar dat deze al wordt opgenomen in deze review. Ten tijde van schrijven zijn er vooral wat wapens, pakken en persoonlijkheden voor de scavenger bots aanwezig (kleine robotjes die resources voor je verzamelen, waarmee je wapens kunt bouwen). Aangezien ik zelf de Limited Edition heb gekocht kreeg ik standaard al toegang tot twee extra wapens en twee extra pakken. Normaal gesproken zou deze uitbreiding je zo’n €10 kosten. Niet verbazingwekkend, want mijn Limited Edition was ook €10 duurder dan de normale versie. Over dit soort DLC kan ik kort zijn: bullshit. Twee pakken en twee wapens zijn niet zoveel geld waard. Het goede nieuws is dat deze DLC weinig toevoegt aan je spelervaring dus dat je het zeker niet hoeft te kopen. Maar toch is het een irritatiepunt, omdat het zo erg zichtbaar wordt wat voor een vinger EA heeft in de ontwikkeling van Dead Space 3 en je niet aan de gedachte kan onttrekken hoe dit spel er zonder deze invloed uit zou hebben gezien. Kort gezegd: laat de DLC links liggen en probeer alle verwijzingen hiernaar zoveel mogelijk te negeren. Op 12 maart komt Dead Space 3: Awakened uit, dus we zullen zien hoe de prijs van deze DLC (waarschijnlijk €10) zich verhoudt tot de wapenpakketjes van €5.
Dead Space 3 is een goed spel dat je minimaal zo’n 20 uur aan speelplezier zal geven. Dit wordt meer wanneer je het twee keer speelt: één keer alleen en één keer in coop. Toch zijn er duidelijke tekenen dat EA een iets te dikke vinger in de pap heeft gehad in de vorm van te dure DLC, minder horror, meer actie en minder inspirerende omgevingen, misschien door te strakke deadlines. Hierdoor is het spel de minste uit de reeks, zowel in gameplay, graphics en geluid. Een sterk plot, goed uitgevoerd en de optie het spel in coop te spelen compenseren, maar niet genoeg om de verwachtingen na de vorige twee delen helemaal waar te maken. Het laat dit spel achter in een vreemd tussengebied tussen een ietwat teleurstellende sequel en een bovengemiddeld goed en vermakelijk spel. Mijn aanraden is dan ook het spel te kopen als je van actie of horror houdt, maar, als trouwe Dead Space speler, niet al te kritisch te zijn. Soms heb je goede sequels en soms heb je slechte sequels. Als dit een slecht sequel is dan mogen we helemaal niet klagen.