Metal Gear Rising: Revengeance

Metal Gear Rising: Revengeance, de nieuwe fast-action hack and slash game van Konami neemt ons in een sneltreinvaart mee door het universum van Metal Gear, maar in een geheel nieuw jasje en een hele andere gameplay dan dat wij gewend zijn van Hideo Kojima. Overgedragen aan de capabele handen van Platinum Games, welke wij kennen van onder meer Anarchy Reigns, Vanquish en Bayonetta, is Metal Gear Rising: Revengeance een volwaardige game geworden?

We zijn vier jaar verder, sinds de gebeurtenissen uit Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriot, de geprivatiseerde beveligingssector is flink gegroeid en praktisch niet meer weg te denken. In de PMC (Private Military Company) genaamd Maverick vinden wij Raiden, onze hoofdpersoon, welke wij nog wel kennen uit Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty. Na een kortstondige return in het vierde deel als über vette cyborg-ninja is hij nu terug gekeerd, in die zelfde hoedanigheid, als huurling om de mensheid te redden van politieke onrechtvaardigheid, kindsoldaten (wat hij vroeger zelf was) en cyborgs.

Zoals eerder al gezegd, Metal Gear Rising: Revengeance is een fast-action hack and slash game geworden. Gewapend met een zwaard vecht Raiden zich een weg door de levels. Met twee knoppen, een lichte aanval en een zware, druk je de meest cool uitziende combo’s uit je controller om vervolgens te finishen met het uittrekken van de mechanische ruggengraat van de tegenstander. Deze ruggengraten zijn van belang in het vullen van je health en je powerbalk. Al met al een vermakelijke setup van een perfect uitgebalanceerd combatsysteem.

Blocken is ook een mogelijkheid en gaande weg tijdens enkele boss-battles zelfs noodzakelijk, maar vergt de nodige oefening. Time op het juiste moment een tegenaanval met de lichte aanvalsknop en Raiden zal de aanval van de tegenstander afwenden door deze te pareren met zijn zwaard. Deze manier van blocken zal op punten tergend lastig zijn en zorgt dan ook voor de nodige frustraties, maar had men dit opgelost door het pareren onder een aparte knop te zetten, dan was een deel van de fast-action verloren gegaan.

Dan krijgen wij natuurlijk het meest besproken onderdeel van Metal Gear Rising: Revengeance, namelijk ‘blade-mode’. Wanneer deze mode getriggerd wordt (de speler heeft dit zelf in de hand) kom je in een slow-motion terecht waarbij je het zwaard van Raiden in alle mogelijke hoeken kunt draaien en met een flinke zwaai, de tegenstander op precies dat punt door kunt hakken. Een iets wat sadistische toevoeging, maar ontzettend goed uitgewerkt als het gaat om precisie en de momenten van gebruik. Je zult deze mode vooral gebruiken wanneer je de ruggengraten van je tegenstanders wilt bemachtigen of wanneer je in een boss-battle zit.

Stijlvol, dat is het eerste woord dat opkomt bij het aanschouwen van de eerste filmpjes en de eerste paar meters spelend. De graphics zien er erg goed uit en de vecht-animaties zijn uitmuntend. Alles sluit naadloos op elkaar aan en voelt als een vloeiend geheel. Wel moet gezegd worden dat het camera werk beter had gekund. Deze neemt soms een vreemde positie in, waardoor het gevecht niet goed te overzien is en belemmerend voor een goed resultaat.

De soundtrack die onder deze game geplakt is zeer onderhoudend. Helemaal als het gaat om de rustige passages. Niet tè aanwezig, maar ondersteunend voor de sfeer. In de snelle vechtscènes en boss-battles knallen de semi-techno/metal/rock sounds je om de oren en is het heerlijk opzwepend. Dankzij die muziek zijn binnen de kortste keren je duimen schraal van het buttonbashen.

Diepgaande complottheorieën en politieke machtsspelletjes worden in de kleine 6 uur dat de story mode lang is aan je ten toon gesteld of eigenlijk door de strot heen geramd, terwijl het simpelweg om de vette, snelle cutting action gaat. Die cutscenes (ironisch genoeg) zijn af en toe wat langdradig en vertragen de fast-action flow zo drastisch, dat een niet-fan van de serie snel zou kunnen afhaken of de scènes en dialogen weg drukt om vervolgens tot actie over te kunnen gaan. Tevens moet je je voor jezelf afvragen of deze game de volle prijs waard is vanwege de korte speelduur.

Persoonlijk vond ik het wel verfrissend om eens een game te spelen waar je op een luie zondagmiddag, hersenloos door heen kan worstelen en geen 15 uur aan moeilijke verhaallijnen voorgeschoteld krijgt. Gewoon puur en clean hakken met een cyborg-ninja. Hoe vet wil je het hebben!?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *