Dark Souls: Remastered

In 2011 werd de wereld opgeschrikt door Dark Souls, na Demon Souls de tweede in de Souls-reeks. Een reeks geroemd om diepgaande gevechten, prachtige omgevingen, intrigerende verhalen, maar vooral berucht om zijn hoge moeilijkheidsgraad. Ook dit keer stond er vaker “YOU DIED” in mijn scherm dan mij lief was, maar dat was geheel conform verwachting. De grote vraag bij een remaster is toch altijd, heeft deze game nog bestaansrecht en is het de remaster waard?

Principieel zeg ik op het tweede deel van die vraag, “nee”, aangezien het hele fenomeen van “remasters” mij tegen de borst stuit, bij het ontbreken van backwards-compatibility op de huidige generatie consoles, maar als ik mijn zure en bittere zelf even aan de kant zet en wellicht meer inzoom op de vraag of deze game nog wel bestaansrecht heeft, dan kan die vraag alleen maar positief beantwoord worden. Dark Souls is nog steeds een goede game en misstaat zeker niet in een jasje van 1080p en 60 frames per seconden op een PS4 (1800p geschaald naar 4K op de PS4 Pro).

Wie echter verwacht verrast te worden bij het spelen van deze remaster, terwijl je het origineel al achter de kiezen heb zitten, komt misschien bedrogen uit. Het is helemaal dezelfde game, van de keuze en customizing van je character tot aan de spelwereld en de plaatsing van vijanden of items, niets is daarin verbeterd of verandert. Het had leuk geweest als er iets meer content toegevoegd was voor de fans, zoals een extra level, eventueel geschrapte content of behind-the-scenes filmpjes, maar helaas. Je moet het dus alleen doen met opgepoetste graphics en algehele performance winst.

Die performance winst is vooral te merken aan de framerate boost. Van de 30 fps van het origineel, naar 60 fps voor de remaster, doet de game zeker ten goede. Gevechten lijken soepeler te lopen, het karakter lijkt sneller te reageren op de knoppen en dat is niet geheel onbelangrijk als fracties van seconden het verschil kunnen maken tussen leven en “YOU DIED”. Daarnaast zijn de graphics flink opgepoetst en dat is vooral merkbaar in de verlichting. Zogenaamde volumetric lighting is toegevoegd, wat meer diepgang geeft aan de hele omgeving. Daarnaast zijn, textures, item-plaatjes en de HUD voorzien van een hogere resolutie waardoor alles er even scherper uit ziet.

Het online gedeelte van Dark Souls: Remastered is ook onderhanden genomen. Zo is het maximum aantal speler opgeschroefd van 4 naar 6 en zijn er dedicated servers. De modi 3v3 en 6-player deathmatch zijn toegevoegd en is het matchmaking systeem onderhanden genomen. Dat laatste bevorderd vooral de gelijkwaardigheid van spelers, zodat je niet snel tegenover iemand komt te staan die veel te sterk is.

Om nog terug te komen op de vraag of deze game wel bestaansrecht heeft, kijkende naar het huidige spelaanbod, dan denk ik dat Dark Souls: Remastered zich aardig staande weet te houden en met de impulse die de remaster geeft aan het origineel ook een prima game voor nieuwkomers. Voor zij die er al mee bekend zijn heeft deze versie geen toegevoegde waarde op het gebied van de singleplayer ervaring en moet men zelf uiteraard beslissen of het de prijs waard is, hoofdzakelijk gebaseerd op de extra online features. Ik heb er overigens wel weer plezier aan beleeft, maar dat is puur uit het stukje nostalgie, wat ergens toch ook weer knap is, als je bedenkt dat het origineel pas zeven jaar oud is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *