Driver: San Francisco

De Driver serie werd ingeluid met een ijzersterke game, grote Amerikaanse bakken, lange snelwegen en een heerlijke soundtrack. Een waar genot om je als bestuurder te mogen wanen en de straten onveilig te maken. Driver: San Francisco zou terug gaan naar deze ‘roots’ en je zou het bijna kunnen beschouwen als een reboot van een serie die maar één goede game kende en een hele reeks aan slechtere games. Heeft Driver: San Francisco dit waargemaakt of zijn ze weer een doodlopend steegje in gereden?

Het verhaal van de nieuwe telg uit de serie speelt zich af vlak na Driv3r. Charles Jericho is opgepakt en wordt van de ene gevangenis getransporteerd naar de andere. Uiteraard vertrouwt onze welbekende John Tanner het zaakje niet helemaal en houdt dus samen met zijn partner, Jones, een oogje in het zeil. Het transport wordt belaagd en Jericho weet de benen te nemen. Gelijk verwikkeld in de achtervolging vinden wij ons racend en driftend door de straten van San Fran. Helaas wordt Tanner verrast door de plotselinge transportwagen, waarvan Jericho het stuur in handen heeft, die hem van achteren aanrijdt. Dit valt allemaal nog mee, maar de truck die vervolgens na een kleine crash de geel-zwarte Dodge Challenger Hemi R/T uit 1970 in komt wandelen van de zijkant, daar is Tanner minder happy mee en beland in een coma. Nu begint pas het echte verhaal!

Vrijwel alles dat nu gebeurd in het verhaal, speelt zich feitelijk af in het hoofd van Tanner. Dit is niet zo zeer een spoiler aangezien dit vrij duidelijk is vanaf de eerste stukken cutscene. In deze comateuze droomwereld krijgt hij ook de mogelijkheid om te ‘shiften’. Als een soort astrale projectie kan Tanner zijn lichaam verlaten en iemand anders zijn lichaam overnemen. Het klinkt allemaal heel zweverig en dat is het ook, maar wel goed uitgewerkt. De feature van het ‘shiften’ brengt wat leuke gameplay met zich mee. Zo kun je bijvoorbeeld, tijdens achtervolgingen, de auto’s voor je tegenstander overnemen om de weg te blokkeren of ze gebruiken om een frontale aanrijding te forceren. Enkele missies zijn hier ook op toegespitst, zoals het verdedigen van een waarde transport busje of het uitschakelen van streetracers.

De verhaallijn zal je ongeveer 5 tot 6 uur bezig houden, wat niet erg veel is in deze tijd. Toch zijn er genoeg side-missions en collectables in de 300 miles aan weg tellende stad. Deze side-missions maken het mogelijk om vaardigheden, zoals schade of boost (nitro) te verbeteren, WP (willpower) te verzamelen (de ingame valuta), maar ook worden er auto’s ge-unlockt, welke je dan weer met WP kunt kopen. Ben je een echte auto-liefhebber en wil je alle 140 gelicenseerde bolides verzamelen, dan kun je je lol op en valt er nog heel wat extra uren gameplay aan die 5 uur te plakken.

Wat handeling en wegligging betreft hebben ze bij Reflection goed hun best gedaan. Wil je lekker driften of cruisen door de stad dan neem je een vette Amerikaanse bak. Ben je meer een racer en verwacht je van je auto dat deze strak op de weg ligt, dan ga je voor een Japanner of een Europeaan. Je zult tijdens de side-missions ook soms moeten switchen tussen voertuigen om het doel te behalen. Soms zijn ze snelheid gerelateerd, soms zal je moeten stunten of racen en dan kan een andere auto net dat beetje meer voordeel geven. Verder is het heerlijk arcade gehouden en geen moeilijk simulatie gedoe. De besturing is redelijk. Het enige nadeel is alleen dat de meeste auto’s, hoe strak op de weg ook, bij het insturen toch wel last hebben van onderstuur. Wanneer je dit probeert te corrigeren zal je hoogstwaarschijnlijk in de slip raken door de plotselinge overstuur. Op zich snappen wij wel dat dit de gedachtegang van cinematische achtervolgingsscscènenes versterkt, maar af en toe is dat knap vervelend.

De besturing heb je dus niet altijd in eigen hand, helemaal niet wanneer je uit de auto ‘shift’. De AI neemt het dan over en die laat nog wel eens te wensen over. Dit is goed te merken bij de teamraces, waarbij je twee auto’s als eerste en tweede naar de finish moet brengen. De auto die gestuurd word door de AI neemt de meest rare beslissingen en is vaak trager en terughoudender qua rijstijl. Het is zelfs zo tergend dat de AI bestuurder soms achter vrachtwagens blijft plakken of een duidelijk ‘gat’ niet ziet tussen meerdere auto’s en er achter blijft hangen.

Wat ons opviel in Driver: San Francisco waren de prachtige cutscenes. Gezichten, omgevingen, belichting, alles is zoals het hoort en daar zou menig spel van deze tijd nog een voorbeeld aan kunnen nemen. De speelbare stukken moeten toch iets indammen aan grafische pracht, wat niet geheel onlogisch is. We hebben hier te maken met een open spelwereld en de ontwikkelaar heeft er bewust voor gekozen om de zogenaamde landmarks altijd zichtbaar te laten zijn, waar je je in de stad ook bevind. Dus rij je ergens waar je de Golden Gate Bridge zou moeten kunnen zien, dan zie je hem ook en kun je er dus op navigeren. Je ziet dus vrijwel alles van de stad zonder de zogenaamde mist die je in veel andere games ziet om de kijkafstand in te dammen. De stad San Francisco is bewust ook niet tot in de puntjes nagemaakt, simpelweg vanwege het feit dat niet alle straten even boeiend zijn om doorheen te scheuren. Wel zijn straten of steegjes in de breedte opgerekt of anderzijds aangepast dat het leuk is en blijft om er doorheen te gaan met de auto. Ook hebben ze geprobeerd om alle bezienswaardigheden van San Francisco te implementeren, zoals de kronkelige Lombard Street , de eerder genoemde Golden Gate Bridge, schuine heuvelachtige wegen, Chinatown, Ferry Building en natuurlijk nog veel meer om het gevoel van San Fran echt over te brengen. Dat is overigens uitstekend gelukt in onze ogen.

Het geluid in de game is goed. Daar kunnen we kort over zijn. De voice-overs zijn erg goed gekozen als het aankomt op stemacteurs, daarnaast is de opgenomen stem ook goed in de omgeving geplaatst. Daarmee bedoelen wij dat als je in een auto zit, dan klinkt de stem anders dan dat je op straat loopt, het verschil daarin is goed uitgewerkt. Natuurlijk gaat het niet alleen om stemmen van mensen, maar ook stemmen van auto’s. De auto’s klinken redelijk authentiek mede dankzij het opnemen van het geluid vanuit verschillende hoeken. Tevens merk je duidelijk het verschil tussen een sportwagen en een muscle car. Het enige waar wij misschien kritiek op kunnen geven is een pakkende soundtrack. Er zitten genoeg nummers in de game om lekker naar te luisteren tijdens het scheuren, maar het mist echt een soundtrack die je verder het verhaal in sleurt op de momenten dat het nodig is.

Ben je nu klaar met het verhaal en wil je je krachten gaan meten tegen andere spelers, dan heeft Driver: San Francisco een leuke, uitgebalanceerde en uitgebreide multiplayer. Met maar liefst 19 modi met hele uiteenlopende gameplay. Uiteraard de standaard point to point races, maar de opdrachten waar het ‘shiften’ bij komt kijken zijn natuurlijk het leukst. Zo kun je bijvoorbeeld de teamraces die je in de singleplayer mode vindt doen, maar dan wordt het shiften beperkt met een balkje dat eerst vol moet zijn. We hebben ook een ‘capture the flag’-achtige modi waarbij het ene team de vlag naar de basis moet brengen en dus de baan vrij moeten maken voor elkaar, waar de tegenstanders dat juist proberen te verijdelen. Je zult merken dat je soms tegen lastige spelers komt te staan, maar zelfs de geoefende driver wordt wel eens verrast door het shiften van een tegenstander. Dat maakt de multiplayer leuk en onvoorspelbaar.

Houd je ook de multiplayer voor gezien, dan kun je wellicht je heil nog zoeken in de film editor. Je kunt je favoriete replays opnieuw en opnieuw en opnieuw bekijken, maar je kunt deze natuurlijk ook verfraaien met cinematische filters, camera standpunten en nog een aantal fraaie opties die niet mogen ontbreken in de Driver film editor. Uiteraard kun je het hele gebeuren ook nog delen met de community door ze te uploaden.

Het gevoel dat de eerste Driver bracht is in onze ogen niet geëvenaard, maar het is verschrikkelijk dichtbij gekomen. Het racen met grote Amerikanen, het driften en de cinematische look was zeker aanwezig, maar het zal wel een persoonlijk stukje nostalgie zijn die er voor zorgt dat deze nieuwe Driver het net niet haalt bij het origineel. Wel heeft Driver: San Francisco iets unieks in handen met het ‘shiften’. Het zorgt voor unieke gameplay die erg goed tot hun recht komen in de singleplayer, maar nog veel meer in de multiplayer. Zoals al vermeld is zijn er wat minpuntjes, een missende opzwepende soundtrack, besturing en de AI, maar deze verbleken echt bij de rest van de game. Driver: SF is wellicht niet weg gelegd voor een diehard race fan, maar zelfs die kunnen zich er nog kostelijk mee vermaken. Alles bij elkaar genomen is Driver: San Francisco een uitstekend vervolg van de serie en wij kunnen in ieder geval niet wachten op meer.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *