Een titel die bij menig man een reeks aan erotische gedachtes doet opbloeien. Echter is dit gigantisch uit de richting, althans… de hoofdrol wordt ingevuld door een rondborstige jongedame, genaamd Rubi, waar de harten van de heren toch wel even van overslaan. WET is een afkorting voor ‘Wetworks’, een term die word gebruikt bij verscheidene Amerikaanse overheidsinstellingen wanneer er een missie wordt uitgevoerd waarbij de handen letterlijk nat (WET) van bloed worden. En het bloed, dat vloeit rijkelijk in deze nieuwe game van Artificial Mind and Movement (A2M).
Enige tijd geleden was de toekomst van WET nog onduidelijk. Op 29 juli 2008 meldde Activision Blizzard dat de game geschrapt was. Tijdens de Montreal International Game Summit in November van datzelfde jaar, kondigde Artistic Technical Director David Lightbown aan dat WET toch afgemaakt zou worden en in 2009 op de planken zou liggen. Er was nog geen uitgever gevonden, maar Bethesda Softworks werd al snel aangewezen als de uitgever. Nu kunnen wij eindelijk genieten van een toch wel vermakelijk spel.
WET is het beste te omschrijven als een game met een Devil May Cry-achtige gameplay, inclusief Matrix-elementen, in een Tarantino-achtige filmstijl. Zoals eerder al gezegd, spelen wij het spel met Rubi, een jonge dame wiens dagelijkse bezigheid het oplossen van nare klusjes is. Klusjes waarbij de handen een tikkeltje vuil moeten worden. We treffen haar aan, in het midden van zo’n klus. Wat een routineklusje zou worden ontaard in een waar slachtveld, wanneer een deal tussen twee gangsters uit de hand loopt. Na enkele seconden cutscene vinden we ons zelf, na wat acrobatische moves, in de hitte van de strijd.
Nu nog is het verhaal geheel onduidelijk. Het mysterie om Rubi is erg groot en de rol die zij speelt in dit alles is nog vaag. Gaandeweg worden de zaken duidelijker en begint Rubi meer te leven als de hoofdrolspeelster. Na enkele minuten spelen blijken de eerste delen van het spel een proloog te zijn. Het echte verhaal moest nog beginnen. Een wat oudere zakenman vraagt Rubi om zijn zoon te redden. Na wat overtuiging in de vorm van valuta gaat zij op pad en zorgt dat de zoon terugkomt bij zijn vader, maar is die persoon de vader wel? Ze word dus verraden en gaat op zoek naar het tuig van de bovenste richel om er achter te komen wie haar dit flikt.
Verder in het spel blijft het niet alleen maar bij schieten en hakken, maar wisselen verschillende type levels zich af. Zo is er een achtervolgingscene waarbij je van auto naar auto moet springen, de zogenaamde Quick Time Events. Kortom, geef een ram op de knop die in het scherm word getoond, anders gaat het fout. Tijdens deze scène heb je nog steeds de beschikking over je pistolen. Deze gebruik je om vijanden uit hun auto’s te schieten. Erg leuk, maar tergend moeilijk zo nu en dan.
Wat ook vreselijk lastig is, maar wel heel erg leuk en zelfs erg mooi, is de scène dat Rubi uit een vliegtuig springt, welke vervolgens explodeert. Ze heeft echter geen parachute en al schietende, naar vijanden met parachute, blijf je een hele tijd in vrije val naar beneden vallen. Ondertussen baan je je een weg tussen de brandende brokstukken, die je moet ontwijken, anders is het einde oefening.
Tussen de verhaallijn door zitten enkele levels die zich afspelen in de zogenaamde Boneyard. Een soort van vliegtuigenkerkhof, waar Rubi schijnt te wonen of haar skills te oefenen. Meestal ga je naar het kerkhof toe wanneer je een nieuw wapen tot je beschikking hebt gekregen. Je loopt dan een soort van renbaan af, waarbij je al je skills nodig hebt om deze binnen de tijd te bewandelen.
De gameplay bestaat simpel weg uit drie dingen. Schieten, zwaardvechten en acrobatics. Gewapend met twee pistolen en een zwaard, gaat Rubi haar aanvallers te lijf. Acrobatische moves gaan hierbij gepaard en zijn eigenlijk de hele drijfveer van de game. Tijdens deze moves zal de game in een slow motion-modus gaan, beter bekend als bullettime. Rubi richt zich automatisch op een tweede vijand, terwijl jij je op een andere vijand richt. Je kunt dus meerdere vijanden tegelijkertijd uitschakelen. In sommige delen van het spel is Rubi’s gezicht bedekt met bloed en heeft ze een vijandige waas voor haar ogen. Dit wordt zichtbaar gemaakt in een film noir-stijl, maar dan hoofdzakelijk bloedrood, met witte en zwarte accenten. Rubi zal in deze modus sneller aanvallen, sterker zijn tegenover meerdere vijanden en een reeks van kills voedt haar furieuze waas, waardoor ze dus langer gebruik kan maken van haar verbeterde kwaliteiten. Haar aanvallen combineert ze met de acrobatische moves. Je moet dan denken aan schieten terwijl ze tegen muren loopt, aan ladders hangt of over de grond glijdt. Dit geldt uiteraard ook voor het gebruik van haar zwaard. Verderop in het spel koop je moves en aanvallen, middels een puntensysteem.
Het uitschakelen van een reeks vijanden en het verzamelen van multiplier icons zorgen ervoor dat je meer punten verzamelt. Tevens regenereert Rubi’s gezondheid sneller door die multipliers. Er zitten ook wat cheesy elementen in het spel, zoals het bijvullen van haar gezondheid. Dit doet ze door middel van whisky die ze vindt tijdens het struinen van de levels. Ze klokt de fles achterover, gooit hem in de lucht en schiet hem kapot. Tevens zijn de dialogen en monologen van Rubi een beetje afgezaagd. De dialogen zijn kort en voegen weinig toe aan de scène en de monologen zijn zo suf dat het bijna grappig is.
Grafisch is WET best ok…, maar het spel verdient niet de schoonheidsprijs. De hele game heeft een oud filter over zich heen, welke een perfecte aanvulling is voor de hele sfeer. Het lijkt net alsof je je in een oude film waant. De filter is overigens uit te zetten in het menu, maar wanneer je dit gedaan hebt is de sfeer direct een stuk minder. Verder zien de personages er wat ongedetailleerd uit, zeker als je het gaat vergelijken met de topgames van nu. De omgevingen zijn tot op zekere hoogte gedetailleerd, maar vooral in de verte wordt het beeld soms wazig.
Wat een uitstekende bijdrage levert aan de sfeer is de muziek. Een heerlijke soundtrack uit de jaren ’70 zit aan het spel geplakt. De muziek verandert per gebeurtenis. Wanneer je wordt overrompeld door een menigte aan vijanden, wordt de muziek sneller en rockender, zodat je het gevoel krijgt dat je ook echt even stevig aan de gang moet. De soundtrack is dus prima, maar er is wel een minpuntje qua geluid. Geluid en beeld eigenlijk. De synchronisatie tussen het geluid van de stemmen en de monden is soms erg slecht. Wellicht expres gedaan om de ouderwetse filmsfeer nog wat kracht bij te zetten, maar een beetje jammer vind ik het wel.
Al met al is WET een aardige game geworden, maar is het er geen één die zich kan meten met de recente topgames qua grapics. Dat maakt ook helemaal niets uit. De gameplay is super vet en de sound die er bij gepaard gaat maakt het echt af. Tuurlijk zitten er wat haken en ogen aan het spel, maar de Tarantino-achtige sfeer van de game trekt je zo in dit spel dat je de controller niet aan de kant kunt leggen. Zelfs niet als het schieten, hakken, klimmen en klauteren je begint te vervelen. ‘Ach… nog een half uurtje’ denk je dan, en voor je het weet is het vier uur ’s nachts.