Hoe kun je een bijna perfecte game zoals Uncharted 2: Among Thieves evenaren of overtreffen? Bijna niet, zou je denken, toch is het Naughty Dog gelukt om met Uncharted 3: Drake’s Deception er heel dicht bij te komen of misschien zelfs wel een beetje er over heen.
We vinden ons zelf, hoe kan het ook anders, in de huid gekropen van Nathan Drake. Onze Nate, vergezeld door Victor Sullivan (Sully), begint zijn dol dwaze avontuur in een bar in Londen. Daar zullen de eerste vechtscènes zich afspelen en zul je gelijk merken dat het combat systeem positief is veranderd.
Je hebt één knop om te slaan, één knop om te counteren en nog één knop om iemand vast te pakken en weg te gooien. Niet heel veel anders dan het voorgaande deel, toch lijkt alles soepeler te werken en worden er af en toe wat quick time events tussendoor geknald om het buttonbashen iets op te breken. Daarnaast gebruikt Nathan alles wat hij maar kan grijpen als het hem uit komt tijdens zijn gevecht, van fles tot pan, als het in de buurt ligt dan krijgt de vijand ermee van langs. Daarnaast werkt de omgeving ook mee. Nu zul je dat in de bar nog niet zo merken, los van de biljarttafel waar de nodige schedels op kapot worden geramd, maar ook later in de game worden ravijnen, muurtjes of trappen gebruikt om de tegenstander handig en doeltreffend uit te schakelen.
Dit keer zal Drake veel vaker moeten vertrouwen op zijn wapenarsenaal, want je zult overspoeld worden met vijanden, veel meer dan in de voorgaande delen. Je zult geregeld zonder ammo komen te staan en moet dan terugvallen op je vechttechniek. Wanneer je de vijand uitschakelt met je vuisten en je hebt geen wapen of ammo meer, dan zal Nathan deze met souplesse van zijn tegenstander afhandig maken met één simpele beweging. Wat dan wel weer een minpunt is van de tegenstanders is dat hun AI betreurend is. Ze blijven nogal eens op hun plaatst staan of rennen zij als een kip zonder kop de verkeerde kanten op, waardoor zij een gemakkelijk doelwit worden.
We springen toch weer eventjes terug naar het verhaal, want wat drijft Drake dit keer om op avontuur te gaan? De ring van Sir Francis Drake, welke Nathan al sinds deel één bij zich draagt, krijgt een grotere rol. Het verhaal neemt ons zelfs terug naar een twintig jaar jongere Drake, welke als straatschoffie al gefascineerd is door de avonturen van zijn voorvader. Hij vindt de ring, samen met een apparaat die samen de sleutel blijken te zijn naar de verloren staat, Iram of the Pillars, ook wel ‘Atlantis van het zand’ genaamd. Sir Francis Drake en Lawrence of Arabia gingen hem al voor naar deze stad, midden in de Rub al Khali-woestijn.
Twintig jaar geleden kwam hij in aanraking met Katherine Marlowe, toen bijgestaan door Sully, welke het ene deel van de sleutel, het apparaat, van hem afnam. Dit ging niet zonder slag of stoot en door de onredelijkheid van Marlowe richtte Sully zich op als vaderfiguur en ontfermde zich over de jonge Drake. De relatie tussen Nathan en Victor wordt in dit derde deel veel duidelijker en is veel meer aanwezig dan in voorgaande delen. Samen gaan zij, twintig jaar later, op pad om Marlowe te snel af te zijn door Londen, Frankrijk, Jemen en Syrië naar de verloren stad.
Sully is niet de enige van wie Drake hulp krijgt. Zo is de sexy Chloe Frazer ook weer van de partij, samen met de stoere Engelsman Cutter en ook Elena Fisher passeert weer de revue. Elk personage heeft zijn eigen karakter en de band met Nathan is stuk voor stuk beter uitgewerkt dan in de voorgaande delen. De conversaties met alle personages zijn weer gekenmerkt door vleugjes humor en guitige oneliners, zoals wij deze kennen uit de eerdere delen.
Daar waar Uncharted 2: Among Thieves in 2009 de mooiste game voor de PlayStation 3 werd genoemd, kunnen wij, nu drie jaar later, zeggen dat Uncharted 3: Drake’s Deception nog meer uit het apparaat weet te trekken en er overheen walst. Het niveau van details is naar ongekende hoogte getild en zijn de uitzichten over het landschap adembenemend. Locaties zijn tot in de puntjes verzorgd en zijn overweldigend gedetailleerd. Zo is er een deel dat zich afspeelt in en om een cruiseschip. Deze licht natuurlijk in het water, maar wat zo speciaal is aan dat water is dat het een volledig werkende oceaan is. Geen geanimeerd water, maar een dynamische oceaan. Dit wil zeggen dat geen golf gelijk is en de golven elke keer weer anders kunnen zijn, elke keer dat je het speelt. Dit geld ook voor het zand in de woestijn. Gepaard met de heroïsche soundtrack is het één groot kijk- en luisterfestijn.
De gameplay is als vanouds, klimmen en klauteren, rennen en springen, maar ook daar zit het hem weer in de details. Wanneer Nathan bijvoorbeeld langs een muur loopt, dan schuurt hij niet zijn schouder kapot, zoals in veel games, maar dan plaatst hij subtiel even zijn hand op de muur, of soms beide handen. Wanneer er een snelle scène is waarbij er bijvoorbeeld een 90 graden bocht gemaakt moet worden, dan draait hij niet haaks naar links of rechts, maar gebruikt wederom de muren om zich af te zetten en zo goed de bocht door te komen.
In sommige delen van het spel is Drake moe gestreden of is de ondergrond wat plausibel om op te lopen, dit merk je in zijn hele lichaamshouding. Voorzichtige stappen of lichtelijk sjokkend vervolgt hij dan zijn weg. Op een gegeven moment kom je in de Rub al Khali-woestijn en wanneer uitdroging zijn tol eist en jij stopt met lopen, dan zakt Drake in elkaar en komt dan weer moeilijk overeind. Allemaal kleine details die heel veel meerwaarde mee geven aan de beleving. Verder zitten er wat nieuwe gameplay elementen in, waar wij aangenaam verrast door waren, maar die laten wij jullie zelf ontdekken, zodat de verrassing net zo groot bij jullie is, als bij ons.
Mocht je klaar zijn met het verhaal dan is het nog goed vertoeven met de multiplayer modi die dit deel kent. Naast de gebruikelijke online multiplayer modi zoals Team Deathmatch, Free For All en de bekende Plunder modus uit deel twee, kennen wij nu een nieuwe variant, de Hardcore modus. Eigenlijk een uitgeklede versie van de Free For All modus, waarbij je geen gebruik kunt maken van bepaalde upgrades (boosters) of tijdelijke bonussen (medal kickbacks), maar het aankomt op de echte skills van de speler.
Daarnaast kun je ook nog passages uit de game in online of offline co-op spelen en zijn er ook op dat gebied enkele modi, zoals Co-op Arena en de Co-op Hunter Arena, waarbij je bij de eerste waves van vijanden moet afslaan en de laatste in het teken staat van het schatten verzamelen.
Zoals eigenlijk elke game uit deze serie is ook Uncharted 3: Drake’s Deception een genot om te spelen. ‘Beleven’ is misschien een beter woord, want het zijn momenten dat het meer een interactieve avonturenfilm is dan dat je het gevoel hebt dat je speelt. Afwisselende actie in de vorm van schieten, rennen en klimmen en klauteren, daarnaast de nodige puzzels en goed uitgewerkte dialogen, verzorgt door fabuleuze stemacteurs, maakt het weer tot een plaatje dat helemaal af is.
Toch zijn er hier en daar wat kleine puntjes van kritiek, zoals de vele shoot-outs en in de snelle sequences waarbij Drake moet achtervolgen of moet wegrennen, in de haast wil hij nog wel eens het verkeerde vastpakken om te op te klimmen, maar die kleine dingetjes zijn te verwaarlozen.
Het verhaal zit weer ijzersterk in elkaar, maar blijven wij toch met een onbevredigend gevoel zitten. Of het nou is dat de game zo snel uit te spelen is (binnen 8 uur) of dat het einddoel niet bevredigend genoeg is of misschien dat de badguy/girl, in de vorm van de vijftig jarige vrouw Katherine Marlowe, die nauwelijks fysieke bedreiging vormt voor Drake, maar des te meer in verstand, niet echt overtuigend over kwam, wij zijn er nog niet helemaal uit.