Crysis

Bij gebrek aan memorabele quotes uit Crysis, hier een geïmproviseerd stukje proza (net als de rest van het plot):

‘Sir, there are aliens! So why the fuck am I shooting North Koreans?’

Goed, goed, wellicht ben ik iets te kritisch richting het plot van Crysis. Het simpele feit is echter dat Crysis, hoe prachtig het ook is, het er zelf eigenlijk wel een beetje naar heeft gemaakt…

Het verhaal begint in een C-130 Hercules transportvliegtuig, ergens boven een klein eiland ten oosten van Taiwan. Noord-Korea heeft een invasie gepleegd en de Verenigde Staten zijn toch wel erg benieuwd of het, toevallig, iets te maken heeft met het plaatselijke onderzoeksproject. Een klein team aan special forces wordt per parachute gedropt en jij, de speler, raakt al snel – goh, verassend – van je team verwijderd. Op dat moment ben je op jezelf aangewezen, alleen bewapend met je persoonlijke uitrusting; je wapens en het speciale nanosuit. (Hierover meer onder het kopje gameplay.)

Geheel tot niemand zijn verassing spendeer je vervolgens een groot deel van het spel op jezelf en ben je – zoals gewoonlijk – een one-man-army. Hoewel er an sich niets mis is met in je eentje een half leger af te slachten, gaven vooral de missies tot het midden van het spel de indruk van een groter conflict waarbij niet alles af zou hangen van één persoon. Precies het tegenovergestelde blijkt waar en alleen het selecte gezelschap in de nanosuits zullen echt een belangrijke rol spelen. Toch wel jammer, aangezien alle elementen aanwezig waren voor een ietwat bescheidener rol voor de speler en een grotere rol voor het verhaal.

Net over de helft van het spel zal het plot – wat een standaard alien-invasie blijkt te zijn – omslaan en, hoewel alles erg voorspelbaar blijft, is het met name visueel erg geslaagd uitgevoerd. Hierover later meer.

Het plot tot nu toe zou eigenlijk nog alle kanten op kunnen; een standaard verhaal kan, bij een goede uitvoering, fantastisch zijn. Het probleem zit ‘m echter vooral in het geschreven verhaal, niet zozeer in de implementatie; de karakters en hun dialogen zijn zeer eendimensionaal. Er valt precies te voorspellen wat karakters gaan doen waarbij ze het bovendien in de meest stereotype en simpele manier zullen bewoorden. Deze lijn is nog veel erger doorgetrokken naar de vijanden en onbelangrijke vriendelijke karakters (willekeurige soldaten, etc.) welke je alleen zullen doodwensen of je hielen likken. De beste karakters zijn eigenlijk de aliens, simpelweg omdat je naar hun motieven zult moeten gissen en ze, op wat aparte geluiden na, gewoon hun kop dicht houden.

Wat als eerste opgemerkt dient te worden is dat Crysis, dankzij het nanosuit, gespeeld kan worden zoals jij dat wilt. Ben je meer van ontwijken dan kies je de snelheidsmodus, hou je van kracht (harder slaan, verder springen) dan kies je de krachtmodus, hou je van stealth dan kies je de stealthmodus en hou je van standaard soldaatje spelen dan kies je armormodus. In de praktijk zul je al deze modi gebruiken en zal de nadruk liggen op de modus welke het meest bij je speelstijl past.

Naast het nanosuit valt er op te merken dat Crysis eigenlijk een 3-in-1 spel is; het begint als een tactische shooter waarbij je het op dient te nemen tegen de Noord-Koreaanse krijgsmacht. Je raakt snel beschadigt – ook in armor- of krachtmodus – dus met grof geweld een kamp binnen vallen zal zeer waarschijnlijk eindigen in een snelle dood. Dit verandert net na de helft van het spel in een wat meer traditionele shooter waarbij tactiek wordt ingewisseld voor grof geweld. (Tegen die tijd een leuke afwisseling!) Tussen beiden speltypen door zit het derde type; voertuiggevechten. Deze zijn er niet zo vaak maar als ze er zijn dan zijn ze zeer vermakelijk. Het doet je eigenlijk afvragen waarom er niet twee extra levels met voertuiggeweld zijn toegevoegd.

Al met al valt er te zeggen dat er sprake is van vermakelijke gameplay maar dat je wel moet weten wat je kunt verwachten. Ik verwachtte een standaard shooter en kreeg tactiek. Eenmaal gewend aan de tactiek kreeg ik een ouderwetse shooter en tussendoor schoot ik zoveel mogelijk granaten en raketten af vanuit mijn voertuigen. Het was dus moeilijk om aan één stijl te wennen en het voelde een beetje alsof het werd afgestraft. Vooral vanwege het onaangekondigde karakter van de veranderingen in de gameplay zal dit enige invloed hebben op het gameplay cijfer. De gameplay op zichzelf is, eenmaal eraan gewend, vermakelijk.

Het grootste pluspunt zijn eigenlijk de latere hoofdstukken van het spel waarbij het tempo wordt opgevoerd en je je plots bevindt in wat lijkt op één lange actiefilm en/of bossfight. Heel erg cool, alleen het spel zou beter zijn geweest als dit tempo vanaf het begin was aangenomen.

Al sinds Crysis is uitgebracht staat het bekend als dé benchmark game en bovendien als één van de meest mooie games die er is. In 2011 is de concurrentie toegenomen (ironisch genoeg is haar opvolger de grootste concurrent) maar nog steeds blijft Crysis grafisch een topgame. Hoewel het jammer is dat het zich afspeelt op een tropisch eiland (ik ben inmiddels een beetje junglemoe na Far Cry 2) lukt het Crysis goed, vooral na de introductielevels, om een mooie omgeving te creëren waarvan je meer wilt zien. Hoewel de junglestijl niet de meest interessante stijl is (na al drie hoofdstukken begint het te herhalen) is deze wel zeer consistent uitgevoerd. Net over de helft van het spel verandert de stijl opeens en dat doet je ogen veel goeds. Zonder het meest interessante stukje van het niet al te dikke plot te verklappen kan in ieder geval gezegd worden dat het erg in contrast staat tot het eerste deel van het spel.

Hoewel het lijkt dat hiermee alles wel is gezegd over de graphics is niets minder waar. Ja, grafisch ziet Crysis er erg mooi uit, maar het zijn vooral de special effects én de manier waarop de graphics worden gebruikt om het verhaal te vertellen welke een indruk achterlieten. De effecten zijn zeer mooi en geslaagd uitgevoerd en de meest belangrijke elementen in het verhaal zul je altijd te zien krijgen in hun volle glorie. De explosies zijn met name mooi in beeld gebracht en zijn altijd een plezier om te zien. Dit zal deels komen doordat het de meest realistische explosies zijn welke ik tot nu toe in een spel heb gezien. Al met al lovende kritieken, het enige wat eigenlijk op te merken valt is dat Crysis, in vergelijking met grafisch soortgelijke spellen, relatief zware systeemeisen heeft, ook in 2011.

Het geluid in Crysis is samen te vatten als niet onvoldoende, maar ook niet veel beter dan een voldoende. Dit ligt dan niet aan de kwaliteit van de geluidsbestanden; alles is puur en helder opgenomen en de wapens en explosies klinken zoals je het zou verwachten, maar niets springt er echt tussenuit. Hetzelfde geldt voor de soundtrack; merendeel van de tijd stoort deze niet maar wanneer deze opzweept heeft deze sneller de neiging om luid en bombastisch te klinken zonder je echt te inspireren harder te vechten. De soundtrack valt eigenlijk samen te vatten als die van een B film: zeker niet slecht, maar niet echt wat je verwacht, zeker niet bij alle grafische pracht en praal welke op je scherm wordt getoverd. Ook de voice acting is, qua kwaliteit, niet slecht te noemen. Helaas lijdt de voice acting aan het slecht geschreven plot; de acteurs kunnen het nog zo goed bedoelen en zoveel hun best doen op de aangeleverde teksten, maar als de teksten eendimensionaal en slecht geschreven zijn dan is dat toch ook echt hoe het gaat klinken. Wat van het geluid een voldoende maakt, in plaats van een matige voldoende, zijn de aliens; met hun unieke en angstaanjagende diepe tonen zullen ze een indruk achterlaten en indrukwekkender overkomen dan dat ze misschien zijn. Toegegeven, de aliens klinken (en lijken) misschien wat op die uit de War of the Worlds remake, maar dat beschouw ik zeker als een pluspunt. Nog een pluspunt: Crysis heeft geen Tom Cruise.

Crysis is vier jaar na dato nog steeds een grafisch toppertje dat het verhaal – hoe weinig er ook van is – met name op een zeer succesvolle manier grafisch vertelt. Ook voor de mensen met junglemoeheid zal het spel halverwege een succesvolle omslag maken. De gameplay is zeer afwisselend en het hangt af van je instelling of dit een succes is of juist irritant. Over het algemeen kan echter gezegd worden dat, na een korte inwerkperiode, het een vermakelijk spel is om te spelen. Qua geluid springt er – behalve de geluiden van de aliens – weinig tussenuit maar is het ook nergens onvoldoende. Het grootste nadeel blijft toch echt het voorspelbare plot met de uiterst eendimensionale karakters. Kun je daar mee leven dan zul je zien dan Crysis zeker een mooie voldoende waard is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *