Het nieuwe meesterwerk van Peter Molyneux, want zo mogen wij het zeker noemen, heeft zijn deuren geopend. Wij krijgen de mogelijkheid om weer toe te treden in het land der fabelen, te genieten van een heroïsch verhaal en een sprookjesachtige omgeving.
Dit alles moest even wachten. Ik had al bericht gekregen dat mijn exemplaar thuis was afgeleverd, maar ik had nog enkele uren te gaan voor ik kon gaan spelen. Er moest ook nog even gewerkt worden. Nadat de laatste seconden waren weg getikt, vlug de jas aan en richting huis. Eenmaal thuis aangekomen, snel de 360 aangezet en toen trok ik mij terug in het vacuüm der gamen.
Gelijk bij het beginnen van de game kreeg ik de mogelijkheid om te kiezen voor een vrouwelijke of mannelijke hoofdrolspeler. Ik koos voor de mannelijke. Vervolgens werd ik meegenomen in een vogelvlucht over het landschap van Albion. Horizon brede weilanden, dicht begroeide bossen en pittoreske dorpen schieten onder mij door, om zo te eindigen op een dakrand van een huis in het wel bekende dorp, Bowerstone. De vogel die ik volgde rust heerlijk uit en doet, oh zo nodig zijn behoefte en laat die nou precies op het hoofd van onze hoofdrolspeler terecht komen. Niet de meest prettige manier om geïntroduceerd te worden, maar wel erg leuk.
Het gelach wordt al snel overstemd door een heel ander gevoel. Lonkend naar het kasteel in de verte en mijmerend over hun droom, daar ooit te kunnen wonen, staat de hoofdrolspeler en zijn oudere zus zich op te warmen naast een vuur. Zonder ouders, zijn zij op zichzelf aangewezen om te overleven. Sprokkelend naar voedsel en geld, zwerven zij door de straten van Bowerstone. Tot op zekere dag een straatverkoper hun aandacht trekt met een magische muziekdoos. Deze doos verwezenlijkt alle wensen van zijn eigenaar. Voor hen een kans om in het kasteel te wonen. Echter is er één probleem. Het magische object kost vijf goudstukken. Op zoek naar mensen die iets te doen hebben, uiteraard tegen betaling, krijg ik verschillende keuzes voorgeschoteld.
De plaatselijke politieagent wil enkele arrestatiebevelen hebben en is bereid daar maar liefst één goudstuk voor te betalen. Vervolgens heb ik alle bevelen gevonden en uit de duisternis doemt een figuur op. Het blijkt een crimineel te zijn, die de arrestatiebevelen maar wat lief zou willen laten verdwijnen. Geef ik deze aan hem of aan de politie? Twijfels…twijfels…twijfels. Dit soort keuzes zullen wellicht niet gelijk zijn uitwerkingen hebben, maar wellicht grote gevolgen hebben na tien (in-game) jaren. Zo volgt er nog een serie aan keuzes die wellicht niet gelijk leiden tot zogenaamd ‘goed’ of ‘slecht’, maar mij wel aan het denken zetten.
Na het uitvoeren van enkele opdrachten heb ik genoeg goudstukken om de muziekdoos te kopen en wens in het kasteel te mogen wonen samen met mijn zus. De muziekdoos verdwijnt in het niets en toch ietwat gepikeerd en vermoedende dat de wens niet zal uitkomen, gaan wij naar bed, om enkele uren later wakker gemaakt te worden door de afgezanten van Lord Lucien en uitgenodigd te worden om naar het kasteel te komen. Eenmaal daar aangekomen krijg ik het verhaal te horen van de lang vervlogen tijd van de Gilde der Helden, bekend uit de originele Fabel en na een heel monoloog van Lord Lucien komt hij erachter dat mijn zus en ik het bloed van helden in ons hebben.
Bang dat wij zijn plannen dwars bomen besluit hij het heft in eigen hand te nemen en schiet op mijn zus. In alle commotie val ik uit het raam om kreupel in de straat te blijven liggen. Enkele tijd later word ik gered door een, nu nog, onbekende vrouw. Zij verzorgt mij, tot ik de leeftijd bereik om mijn zuster te wreken.
Kortom, Fable 2 speelt in op je gevoel en emotie. De hoofdrolspeler wordt geïntroduceerd als weeskind en dat gevoel bekroop mij ook echt en voelde medelijden met hem. De donkere en koude omgeving en weersomstandigheden droegen daar zeker aan bij, welke overigens prachtig zijn weergegeven. Dit zijn echter niet alleen de dingen die emotie opwekken.
Wanneer ik na enige tijd opgegroeid ben en klaar om het avontuur aan te gaan, word ik vergezeld door een trouwe viervoeter. Op mijn zoektocht heeft hij mij al meerdere malen geholpen met vechten, maar ook met het zoeken van schatten en het wijzen van de weg, wanneer ik het spoor bijster was. Wederom komen de keuzes om de hoek kijken, want deze hebben ook effect op mijn trouwe metgezel. Wanneer ik mij goed gedroeg, was mijn hond vrolijk en kwamen mensen op hem af om hem te aaien. Echter, wanneer ik meer naar de duistere kant neigde, werd de hond agressiever en mensen durfde niet meer in de buurt te komen.
Het beïnvloeden van mensen kan overigens niet alleen door middel van de hond, maar tijdens het spelen kreeg ik ook weer de nodige ‘expressions’ tot mijn beschikking. Verleid ik de mooie dames die ik tegen kom, of scheld ik ze de huid vol? Het kan allemaal. Maak ze het hof en trouw. Koop een woning of winkel in de stad en start een gezinnetje. Weet wel, dat wanneer je kinderen neemt, zij van je gaan houden en de dingen die je doet kopiëren.
Het is natuurlijk niet allemaal koek en ei in die sprookjesachtige wereld. Er moet ook meer dan eens een stevig potje geknokt worden. Het combat-systeem is erg simpel gehouden. Met één druk op de knop heb je de beschikking over je mélee wapen en met de andere knop kun je een afstandswapen gebruiken (een pistool of kruisboog). De derde knop geeft de mogelijkheid om magie te gebruiken. De onervaren gamer kan dus ook relatief simpel van Fable 2 genieten zonder al die moeilijke knoppencombinaties. Echter worden de vijanden gaande weg lastiger en zul je tactisch te werk moeten gaan. Verslagen vijanden laten een soort van orbs achter. Deze orbs kun je verzamelen om zo nieuwe talenten te kopen. Deze zijn te onderscheiden in 3 groepen. Magische krachten, de kracht voor mélee gevechten en de skills voor het schieten. Je wordt vanzelf sterker en langzaam maar zeker krijgt jouw figuur zijn hele eigen stijl en uiterlijk.
Gelukkig hoeft de last van de zware taken niet alleen op jouw schouders te rusten. Wat compleet nieuw is in Fable 2 is de multiplayer co-op mode. Helaas zat deze er niet gelijk bij de release op schijf bij, maar is later als downloadbare patch uitgebracht via Xbox Live. Tijdens het spelen zul je zo nu en dan een vreemde orb tegen kunnen komen. Deze geeft aan, dat iemand uit jouw vriendenlijst op dat moment op het zelfde punt is. Je kunt er dan voor kiezen om zijn of haar game in te springen, of dat je hem of haar uitnodigt om jou te helpen. Helaas zijn er nog wel enkele aspecten die niet zo aantrekkelijk zijn aan de co-op. Wanneer je een ander spel in gaat, speel je niet meer met je eigen character. Ook gaan items niet mee met jou, wanneer je weer naar je eigen game terug gaat. Hopelijk word dit middels patches ook opgelost. Het is nu al een aardige toevoeging, maar er is nog zo veel meer uit te halen.
Al met al is Fable 2 een waardige opvolger. Peter Molyneux beloofde dat deze game alles te bieden had, wat het originele Fable mistte. Dit is uiteraard een gewaagde uitspraak, maar vooralsnog lijkt Fable 2 dat zeker waar te maken. De omgevingen zijn een lust voor het oog, grafisch is het simpelweg geweldig. De manier waarop gevoel van vrijheid en de mogelijkheid om alles en iedereen te beïnvloeden is verwezenlijkt, maakt deze game uniek in het role playing game genre. De sfeer en emotie is te proeven en smaakt heerlijk. Echter doet de muziek enige afbreuk hier aan. Vooral in het begin voelt de game wat traag aan, mede door het ontbreken van een goede soundtrack, wat helaas verder voort vloeit in de rest van het spel. Tijdens de cutscenes is de muziek wel erg goed, maar tijdens het spelen wil dat soms nog wel eens wat achter blijven. Verder had de multiplayer co-op wat beter uitgewerkt mogen worden. Ondanks dat is Fable 2 zeker een must voor elke 360 bezitter die het genre adoreert.