Thief, een serie die nu al weer bijna twee decennia mee gaat, begon als een stealth-game waarin sluipen en het pikken van alles dat los en vast zit centraal stond. Men bij Eidos Montreal vond dat het tijd werd om deze sneakyserie weer nieuw leven in te blazen, maar of dat helemaal gelukt is…
De terugkeer van Thief, na het laatste deel (Thief: Deadly Shadows uit 2004), voelt voor velen alsof je in een warm bad stapt. De karakteristieke eigenschappen die de serie kende zijn intact gebleven en zijn voor trouwe fans, maar zeker ook nieuwe sluipers, weer erg uitdagend. Toch rammelt het hier en daar nog wel aan wat punten.
We vinden onszelf spelende als Garrett, de antiheld uit alle voorgaande delen, stelend en sluipend in een bovenwoning. Na wat gegraai naar waardevolle spullen stappen wij het raam uit en banen ons een weg door de stad om vervolgens Erin, een oude bekende uit Thief: Deadly Shadows, tegen het lijf te lopen. Ze trekken samen op richting Northcrest Manor en al doende beginnen wij Erin te kennen als erg impulsief, naïef en simpelweg onachtzaam. Een eigenschap die haar in deze proloog duur komt te staan. Aangekomen bij de Northcrest Manor speelt zich een ritueel af. Lord Elias Northcrest, de baron, en genodigden zorgen voor een spektakel inclusief een heuse vortex, waar Erin op haar beurt dan weer in terecht komt. Daar horen wij voorlopig even niets meer van en een jaar na dato wordt Garrett een keertje wakker en begint het spel dan echt.
Baron Northcrest voert een bewind met ijzeren vuist, de stad is overspoeld met een enge ziekte die men ‘The Gloom’ noemt, wachters op elke straathoek, mensen leven in armoede en de lijken hopen zich op. Veel duidelijker dan dit wordt de strekking van het verhaal niet. De link met Garrett, de stad of de baron is er niet, anders dan dat hij mogelijk op zoek gaat naar Erin, en Baron Northcrest met haar verdwijning te maken heeft. Wij weten ook niet waarom hij een jaar heeft liggen knorren. Het verhaal kent dus heel veel onduidelijkheden, losse eindjes en rammelt aan alle kanten.
Toch kost het niet veel moeite om hier doorheen te prikken en je volledig over te geven aan de gameplay, namelijk het betere stealthy sluipwerk. Het is soms tot een ware kunst verheven om sommige passages van het spel door te komen zonder gezien te worden. Dat maakt het overigens niet per definitie moeilijk, maar wel erg leuk om te doen. Gebruik schaduwen om ongezien van A naar B te komen. Gebruik pijlen, doordrongen met water, om kaarsen, fakkels of vuurkorven uit te schieten, om je te voorzien van die oh zo nodige schaduw. Gebruik gewone pijlen om een wachter in zijn porum te schieten en dus gewoon door te lopen.
Na elke ‘level’ krijg je een rating. Dit zijn ‘Ghost’, ‘Oppertunist’, of ‘Predator’. Bij de eerste heeft niemand jou gezien en heb je niemand gedood. Je hebt geen verdachte dingen gedaan en hebt de wachters ook niet het flauwste vermoede van jouw aanwezigheid gegeven. Wanneer je de rating ‘Oppertunist’ ontvangt, dan ben je bedachtzaam met jouw omgeving omgegaan. Kaarsen uit geblazen, deuren bewust open of dicht laten staan, om zo verder te komen zonder gezien te worden. ‘Predator’ behoeft niet al te veel uitleg, je bent als een beest te keer gegaan. Wachters gesloopt en doodgeknuppeld. Die rating doet verder helemaal niets, je krijgt er geen extra punten of goodies voor. Het is simpelweg voor je zelf, leuk om te weten hoe je speelt en misschien zelfs een uitdaging om levels nog een keer te spelen, maar dan een andere rating proberen te halen.
Overigens is de rating van ‘Predator’ nog lastig om te halen, wanneer je constant oog in oog komt te staan met de wachters. Gewapend met alleen een soort van kleine knuppel, de ‘Blackjack’, en een boog, is het nog een hele opgave om een wachter uit te schakelen. Met een paar ferme tikken kun je er hooguit één uitschakelen, maar worden het er meer dan is vluchten de beste oplossing. De beste manier om vijanden uit te schakelen is middels de zogenaamde ‘takedown’. Een nietsvermoedende wachter kan met één druk op de knop worden uitgeschakeld van boven, maar kan ook een flinke dreun op het hoofd verwachten indien deze ligt te slapen.
Wachters zijn al erg snel ‘nietsvermoedend’. De AI is namelijk om te huilen. Ze lopen rond in vaste patronen, dus wanneer je deze bestudeerd hebt is het een stuk eenvoudiger om er langs te sneaken. Als er maar genoeg schaduw is kun je zelfs tegenover ze gaan zitten, het is echter het moment dat je gaat staan, waarop zij alarm zullen slaan en de achtervolging inzetten. In een dusdanige achtervolging zijn zij ook niet bijster slim. Je kunt in een kast gaan zitten, vervolgens staren ze je een halve minuut lang aan om daarna weer door te gaan met hun vaste patroon.
Helaas zijn een rammelend verhaal en slechte AI niet de enige minpunten. Ondanks dat de stad zelf prachtig is weergegeven en de stijl van melancholische steegjes en onderdrukking van het volk zijn weerslag heeft in de hele sfeer is het toch ook diezelfde stad die tot menige frustratie leidt. De stad is opgedeeld in verschillende lagen. Zo kun je over de daken rennen net als in de Assasins Creed-reeks en zijn de straatjes op verschillende niveaus gebouwd. Echter sluit niet elk niveau even gemakkelijk aan op het andere. Het is soms een ware doolhof om je weg te kunnen vinden. De kaart die erbij gepaard gaat laat ook nog wel iets te wensen over, daar waar de niveaus niet duidelijk zijn aangegeven en je jezelf nogal eens tegen een doodlopende muur vindt aanlopen of een omweg van een half uur dient te zoeken eer je op de plaats van bestemming bent aangekomen.
Qua geluid en beeld valt er ook nog een hoop te patchen. Het geluid valt soms spontaan weg en is dan alleen terug te krijgen door de game opnieuw op te starten. Ondanks dat is de soundtrack onderhoudend en bied het datgene wat de sfeer nodig heeft, maar niet meer dan dat. De graphics zijn redelijk, maar voor een game die op een console uitkomt die tegen het einde van zijn levenscyclus aan zit (wij hebben hem getest op de PlayStation 3) hadden wij meer verwacht.
Is Thief dan eigenlijk een hele slechte reboot? Nou nee. De game blijft trouw aan de serie met alle sluip-actie, maar je zult wel door wat minpuntjes heen moeten kijken, wil je deze game van voor tot einde doorspelen. De drang om te weten hoe het verhaal zich ontplooit en de diversiteit aan sidemissions geven de speler wel motivatie om dat einddoel te behalen. De uitdaging om alles zo ‘stealthy’ mogelijk te doen is ook iets wat de fun verhoogt in Thief. Al met al dus een aardige game en een prima reboot.