Starcraft II: Wings of Liberty

Na enige tijd in het bezit te zijn geweest van Starcraft II: Wings of Liberty, werd het wel een keer tijd voor een review. Bij deze vast een spoileralert en voor alle pro-starcraft boys and girls: trek scheenbeschermers aan, want deze review zal niet bepaald positief zijn.

Na een slordige 2 uur aan installatie, 45 minuten aan updates en nog een hoop gewacht, was het dan eindelijk zo ver. Ik kon mij storten op de nieuwe Starcraft. Eerst maar even naar de singleplayer kijken.
De game begint met een erg mooie cinematic van een kerel met een sigaar die in een pak gehesen wordt. Allemaal erg netjes en vervolgens begint de game dan. Je heb een handje vol manschappen tot je beschikking en loopt daarmee door een woestijnachtig level. Hier en daar schiet je de tegenstander kapot en aan het einde red je wat onderdrukte inboorlingen of iets dergelijks. Klaar…

Het tweede missie is een soort gelijke missie, maar nu moet je ook even iets bouwen. Voor de mensen die Command and Conquer gespeeld hebben is dit gewoon routine en doe je dit zonder er bij na te denken. Je denkt zelfs even dat je gewoon bezig bent met een grafisch gelikte C&C.
Maar goed, je manschappen zijn gebouwd, je zoekt de vijand op en klaar… Vervolgens word je beloond met wederom een cinematic en al snel begin je te begrijpen dat deze game gewoon een Command and Conquer aftreksel is dat zich afspeelt ergens in de ruimte met na elke missie een prima cinematic van personen met bovennatuurlijke armen en benen. Soort Arnold Schwarzeneggert, maar dan x 10 of zo. Leuke graphics, maar absoluut niet vernieuwend!

Snel in de singleplayer tegen de A.I. dan maar, want die missies maken me langzaam autistisch…
De truc van deze game is, om de eerste 5 minuten enkel en alleen te investeren in de harvesters, zoals we dat in C&C noemde. Ik heb niet eens de moeite genomen om de Starcraft benaming te onthouden, want inmiddels doet mijn hoofd pijn van deze game.

Twee aspirines en een glas Jack verder heb ik een prachtig mooi militair hoogstandje gebouwd en heb ik zelfs zitten lachen om een aantal van mijn units. Je heb namelijk de beschikking tot Thor. Thor is een soort Megatron uit Transformers met het accent van wederom Arnold Schwarzenegger. ROFL!LOL!

Ondertussen heeft de vijand al talloze keren aangevallen met telkens het zelfde aantal troepen. Een mengelmoes van grond en luchttroepen, niet echt boeiend dus. Na de laatste aanval was het tijd voor de counter en al snel gaf de vijand zich gewonnen. Ik moet zeggen; de battles zien er prima uit hoor! Grafisch gewoon erg sterk, leuke explosies en als je tegen de marsmannetjes speelt een hoop bloed. NICE!

Nu maar eens tijd om een ander team te kiezen. Wat leuk is, is dat alles gelijk anders werkt. Je heb geen flauw idee wat, wat is, dus je bent wel even zoet. Helaas is het uiteindelijk gewoon weer de zelfde routine, dus ben je op een gegeven moment wel uitgekeken op het spel. Ondanks dat het in het begin moeilijk en frustrerend is, (helemaal online!) ben je er na een uur of 7 redelijk bekwaam in, maar er ook wel op uitgekeken.

Als deze game in de budgetbak zou liggen en je bent een echte C&C en andere strategiegame-fan, dan zou je deze game absoluut moeten aanschaffen, maar ik vraag me echt af waarom Blizzard zo veel tijd en energie heeft gestoken in deze game.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *